🌺 १.
अरे जीवना! का आणलास भिंतीत भिंत,
का पेरलास मनात द्वेषाचा बीजांत बीज?
सखा, हे जीवन तर तळ्यातल्या चांदण्यासारखं क्षणभंगुर,
मग कशाला धरावा अहंकाराचा गुंता दुरित भरपूर?
२.
रागाचे वादळे उठली, द्वेषाचे डोंगर उभे राहिले,
पण प्रेमाच्या पावसात ते सहज वितळून गेले.
जशी उन्हात कोमेजलेली फुलं, पावसाच्या स्पर्शानं फुलतात,
तशी वैराची मनेही मैत्रीच्या हसण्यात गुंततात.
३.
जातीचे भिंताड मोडू या, अहंकाराचे किल्ले पाडू या,
मनाला मनाशी जोडू या, वैराला प्रेमात बुडवू या.
एकमेकांच्या वेदना समजू या, हसू-आसू वाटू या,
मानवतेच्या दिव्याला प्रज्वलित करून या भूमीत उजळू या.
४.
जगाला वाटू दे हेवा, आपली मैत्री पाहून,
शब्द नव्हे तर मनातून निखळलेलं मोलाचं गाणं गाऊन.
जगू या प्रेमानं, हसू या आनंदानं,
आकाशालाही अभिमान वाटेल अशा सोबतीनं.
५.
दुश्मनीच्या राखेतून उमलू दे सुवर्णकळी,
मनात उमटू दे क्षमतेची कोवळी झुळझुळी.
ज्या हृदयात राग होता तिथे मैत्रीचं मंदिर बांधू,
शांततेच्या शंखनादानं नव्या नात्याला गंध लावू.
६.
रुसवा विरला पाहिजे, द्वेष गळून पडला पाहिजे,
समजुतीचं गोड पाणी मनाला लाभलं पाहिजे.
“तू माझा, मी तुझा” हा मंत्र ओठांवर आला पाहिजे,
प्रेमानं उमललेलं जग स्वर्गासारखं झालं पाहिजे.
७.
आता थांबू दे संघर्ष, थांबू दे कटु शब्दांचे बाण,
प्रेमाची वीणा छेडू या, गुंजू दे तिचा गोड झंकार.
जीवन हेच मंदिर, मैत्री हा त्याचा देव,
जपू या नातं असं, की अमर होईल त्याचा ठेव!
➡ वैराचा डोंगर वितळू दे
➡ जातीभेद, अहंकार, द्वेष नाहीसा होऊ दे
➡ प्रेम, समजूत, क्षमा यांतून नव्या मैत्रीचं सोनं घडू दे
रमेश जेठे सर
अहिल्यानगर
