जीवन हा प्रवाह, अखंड वाहणारा,
क्षणांत बदलणारा, धूसर होत जाणारा…
आज आहे आपुली सोबत, उद्या कुठे वाहू कळेना,
म्हणुनीच रुसवेफुगवे सोडू, द्वेषाचा डोंगर पाडूया ना!
अरे,
अहंकार हा विषारी नाग, सुखाला करतो भस्मसात,
घमेंडीतून उगवते दु:खाची वाळवंटातली मात.
मग का वाहायचं ओझं, का धरायचं कटुतेचं बीज?
चल, सोडूया ते सारे, रुजवूया फुलांसारखं प्रेमबीज!
जातीभेदाच्या भिंती मोडू, द्वेषाच्या सावल्या जाळू,
नव्या उमेदेच्या किरणांनी, माणुसकीचं आकाश उजळू.
फुलांसारखं मृदू व्हावं, झुळझुळत्या वाऱ्यासारखं गार व्हावं,
एकमेकांच्या सोबतीनं आभाळाएवढं विशाल व्हावं.
जीवन हा थोडकाच श्वास, थांबेल कधी ठाव नाही,
मृत्यूची चाहूल लागेल, हेही कोणी सांगू शकत नाही.
मग का करायचं रागलोभ, का उडवायचं कोणी हसू?
चल, समजुतीच्या पावसात भिजू, हृदयात मैत्रीचं झाड रुजवू.
मैत्री म्हणजे सुवर्णकांतीचा झरा,
जो जितका पसरवशील, तितकाच दर्या फुलवेल सारा.
विश्वासाच्या दिव्यांनी जीवन उजळू दे,
आणि जगाला सांगू दे – खरी मैत्री किती सुंदर असे!
प्रेमाचा सुगंध दरवळणारी,
समजुतीची सावली पसरवणारी,
अशी मैत्री घडवू, जी पाहून देवही हसेल,
आणि म्हणेल – “हीच खरी माणुसकी आहे जी जग उजळवते रे!”
चल,
रुसवेफुगवे दूर करू, मनातलं अंधार पुसू,
हास्याच्या रंगांनी नव्या जगाला सजवू.
आपण सारे मिळून आनंदाची गाणी गाऊ,
आणि अशी कथा घडवू, जी आठवणीत सुवासिक राहू.
✨ कवी – रमेश जेठे ✨
