"
ती भाजी विकायची ओल्या सकाळी,
शेताच्या माळावरून पायवाट चुकाळी...
हातात गाठोडं, डोळ्यात ध्यास,
मुलगा शिकला पाहिजे — एवढाच श्वास!
शेळ्या-कोंबड्यांच्या विक्रीतून स्वप्नं जोडली,
माझ्या पुस्तकांवर तीने माया ओतली...
उपाशी राहिली, पण पान भरलं माझं,
तिच्या प्रत्येक त्यागात सामावलं माझं आजचं कालचं.
तिच्या साडीवर ठिगळं, पण माझे कपडे नवीन,
तिचं हास्य होतं फाटलेल्या पदरात दडलेलं पवित्र दानवीण...
ती कधी मागे राहिली नाही,
मी समोर जाताना तिचीच सावली दिसे, कुठेच न सोडणारी!
आज मी मोठा पत्रकार, कीर्तिवंत कार्यकर्ता,
माझ्या प्रत्येक ओळीत तिच्या अश्रूंचा संचित अर्थ उरता…
फिल्मी झगमगाटातही तिचं तजेलं ध्यान,
माझ्या नावाच्या पुढे तिचं नाव हवं — हीच माझी शान!
बद्रीनाथला गेले बाबा, वडीलांचं छत्र हरवलं,
आईचं काळीज पुन्हा पुन्हा फुटून वाहिलं...
ती मला वाट पाहते उंबरठ्यावर,
मी जरा उशिरा आलो तरी तिचं काळीज धडधडतं वरवर.
आई म्हणजे उपकारांची सावली,
कधीच न मावणारी, न विसरणारी कवली...
देवा, एकच मागणं आहे तुझ्या पायी,
हिचीच सेवा करायची शेवटचा श्वास असेपर्यंत — हीच माझी कमाई!
मी देवाला सोन्याचा सिंहासन नाही देणार,
आईच्या चरणाशी रोज मात्र नतमस्तक होणार...
तिचा आशीर्वाद — हीच माझी जपलेली पूजा,
आई म्हणजे जिवंत देव — तिच्याशीच माझं नातं सख्खं, खरंखुरं, ऋजुगा!
कवी रमेश जेठे (सर)
अहिल्यानगर
