साईबाबांची लीला ही शब्दांच्या पलीकडची आहे. जो श्रद्धेने साईकडे पाहतो, ज्याच्या मनात साई असतात, त्याला साई कधीच निराश करत नाहीत—हा अनुभव मला स्वतःला पुन्हा एकदा आला.
दि. १२ डिसेंबर २०२५ रोजी माझ्या कानातील सोन्याची बाली हरवली. त्या क्षणी लक्षात आले नाही. दुसऱ्या दिवशी मी भरत माऊली यांच्यासोबत एका ठिकाणी मीटिंगसाठी गेलो होतो. तिथे अचानक जाणवले की माझ्या कानातील बाली नाही. घरी परत येऊन सर्वत्र शोध घेतला, पण ती कुठेच सापडली नाही. मन अस्वस्थ झाले, काळजी वाढली; तरीही अंतःकरणात साईवरचा विश्वास ढळला नाही.
दि. १३ डिसेंबर २०२५ रोजी संध्याकाळी मी भरत माऊलींना फोन करून माझी व्यथा सांगितली. तेव्हा त्यांनी शांतपणे, विश्वासाने मला सांगितले—
“काळजी करू नकोस. साई मंदिर परिसरात साईभक्त म्हामुणकर यांचे बंधू यांना एक वस्तू सापडली आहे. ती त्यांनी माझ्याकडे आणून दिली आहे.”
हे ऐकूनच मनात एक वेगळाच दिलासा मिळाला. काही वेळातच मला फोन आला आणि मला ती वस्तू दाखविण्यास बोलावण्यात आले. जेव्हा ती वस्तू माझ्यासमोर आली, तेव्हा साईच्या कृपेने ती माझीच कानातील बाली असल्याचे स्पष्ट झाले. त्या क्षणी डोळे पाणावले, मन भरून आले. शब्द अपुरे पडले.
ही केवळ हरवलेली वस्तू सापडण्याची घटना नव्हती—
ही साईबाबांची लीला होती.
ही साईच्या करुणेची, भक्तवत्सलतेची जिवंत साक्ष होती.
साई आपल्या भक्तांना कधीच दूर करत नाहीत. भक्ताच्या हाकेला ते क्षणात धावून येतात—कधी माणसाच्या रूपात, कधी एखाद्या अनपेक्षित घटनेतून. या अनुभवाने माझा विश्वास अधिक दृढ झाला. मी साईचा कायम ऋणी आहे.
साई माझे आहेत आणि मी साईचा आहे—हीच माझी ओळख आहे.
भरत माऊलींसारख्या साईभक्तांच्या सान्निध्यात राहणे हीही साईचीच कृपा आहे. अशा भक्तांच्या माध्यमातून साई आपली लीला घडवतात, आपल्याला आधार देतात, मार्ग दाखवतात.
आजही माझ्या मनात एकच भाव आहे—
श्रद्धा ठेवा, संयम ठेवा, साईवर पूर्ण विश्वास ठेवा.
साई कधीच आपल्या भक्तांना निराश करत नाहीत.
ॐ साई राम 🙏
